تفاوت های آموزشی در دانشگاه های چینی و ایرانی

آموزش در دانشگاه های چینی و ایرانی دارای تفاوت های بسیاری است که در ادامه به بررسی آن ها خواهیم پرداخت.

در دانشگاه های چینی، آموزش به صورت گروهی انجام می شود. دانشجویان در کلاس های بزرگی قرار می گیرند و معمولاً استادان صرفاً به دانشجویان توضیح می دهند و از آن ها انتظار می رود که مباحث را به صورت فردی یاد بگیرند. در عین حال، در دانشگاه های ایرانی، آموزش به صورت جمعی انجام نمی شود و دانشجویان در کلاس های کوچک تر قرار می گیرند و با استاد تعامل دارند و سوالات خود را مطرح می کنند.

در دانشگاه های چینی، برای پایان نامه ها و پروژه های تحقیقاتی به شدت تاکید می شود و دانشجویان باید پروژه های خود را با دقت بالا انجام دهند. به علاوه، برای جلوگیری از تقلب، آزمون های آنلاین شده و یا تست های چند گزینه ای سخت تر هستند. در عین حال، در دانشگاه های ایرانی، برای پایان نامه ها و پروژه های تحقیقاتی به معنای واقعی کلمه، تاکید زیادی نمی شود و آزمون ها و تست ها نسبتاً ساده تر هستند.

در دانشگاه های چینی، جدول درسی فشرده تر است و دانشجویان بیشتر به خواندن دروس و یادگیری مباحث اولویت می دهند. در عین حال، در دانشگاه های ایرانی، دانشجویان بهترین استفاده را از زمان خود می کنند و به دانشخواهی های دیگر، کارهای پژوهشی و همچنین فعالیت های فرهنگی می پردازند.

در کل، تفاوت های آموزشی در دانشگاه های چینی و ایرانی فراوان است و برای دانشجویان دارای چالش های خاص و متفاوتی هستند. با این حال، هر دو سیستم آموزشی خود را به عنوان یک سیستم مؤثر و موثر در تربیت نسل جوان پیشنهاد می دهند.

"1. تفاوت در رویکرد آموزشی (رویکردی پروتکلی در دانشگاه های چینی و رویکردی چابک در دانشگاه های ایرانی

در رویکرد آموزشی دانشگاه های چینی، روش آموزشی پروتکلی به عنوان رویکرد اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این روش آموزشی بر روی یادگیری جزئیات و دقت در اجرای وظایف تأکید دارد و هدف اصلی آن تأمین کیفیت و حداکثر رضایت دانشجویان از آموزش است. برای این منظور، تمرکز بر روی ارائه مفهوم و تعریف دقیق مسئله، ضروریت انجام آن و نحوه پیاده‌سازی و اتمام آن قرار می‌گیرد.

اما در رویکرد آموزشی دانشگاه های ایرانی، روش آموزشی چابک به عنوان رویکرد اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این رویکرد، تمرکز بر روی توانایی دانشجویان در حل مسئله، نوآوری، ارتباطات بین فردی و گروهی، تیم‌ورکینگ، ابتکار و تفکر خلاق قرار می‌گیرد. هدف اصلی در این رویکرد، آموزش مهارت های عملی و کاربردی است که در صنعت و بازار کار مورد استفاده قرار می‌گیرند.

تفاوت اساسی بین این دو رویکرد، در تاکید بر تئوری‌های کتابی و تخصصی بودن رویکرد پروتکلی دانشگاه های چینی و تاکید بر مهارت های عملی و کاربردی در رویکرد چابک دانشگاه های ایرانی است. به عنوان مثال، یک دانشجوی رشته کامپیوتر در دانشگاه چینی با یادگیری آموزش پروتکلی، مسئله را به‌طور کامل مطالعه و تحلیل می‌کند و سپس به سراغ حل آن می‌رود. در حالی که در دانشگاه چابک ایران، این دانشجوی کامپیوتر با حل مسئله‌های تعاملی و تیمی در مسابقات و پروژه‌های کاربردی، مهارت‌های کاربردی خود را گسترش می‌دهد.

به طور کلی، رویکرد پروتکلی دانشگاه های چینی، برای به‌دست آوردن دانشجویانی با سطح دانش و دقت عالی و هماهنگی فکری بالا استفاده می‌شود. در حالی که رویکرد چابک دانشگاه های ایرانی در ترویج یادگیری عملی و گسترش مهارت های کاربردی و تیمی استفاده می‌شود. هر دو رویکرد در زمینه آموزش مهارت‌های اساسی به دانشجویان اهمیت دارند، اما رویکرد چابک در دانشگاه های ایرانی تمرکز بر آموزش مهارت های عملی و کاربردی دارد.

"1. تفاوت های مدل آموزشی دانشگاهی در چین و ایران (مدل آموزشی، چین، ایران

مدل آموزشی در دانشگاه‌های چین و ایران تفاوت‌های زیادی دارند. در ایران، بیشتر دانشگاه‌ها از سیستم آموزشی تخصصی استفاده می‌کنند، که برای هر رشته اختصاصی شده است. در مقابل، دانشگاه‌های چین از یک سیستم آموزشی گسترده‌تر استفاده می‌کنند که برای همه دانشجویان شامل اصول غیرتخصصی نیز است.

در آموزش دانشگاهی در ایران، رشته‌ها به صورت تئوری شروع می‌شوند و به مرور زمان به کاربردی شدن مطالب پرداخته می‌شود. در بیشتر دانشگاه‌های چین، دانشجویان به سرعت به کاربردی شدن مطالب می‌پردازند و بعد با مفاهیم تئوری آشنا می‌شوند.

در دانشگاه‌های چین، روش‌های آموزشی مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرند، برخلاف دانشگاه‌های ایران که بیشتر درس‌ها را به صورت تئوری تدریس می‌کنند. همچنین، دانشگاه‌های چین از تمرین‌های شبیه‌سازی و کاربردی بیشتری استفاده می‌کنند که به دانشجویان کمک می‌کند تا در زمینه‌های مختلف به صورت عملی تجربه کسب کنند.

در نهایت، دانشگاه‌های چین با اولویت قرار دادن برنامه‌های تحقیقاتی و علمی و جذب پژوهشگران بین‌المللی، به پیشرفت علمی و تکنولوژی در کشور خود کمک می‌کنند، در حالی که دانشگاه‌های ایران اغلب بر روی آموزش و پرورش پایدار تمرکز دارند. به طور کلی، مدل آموزشی در دانشگاه‌های چین و ایران در بسیاری از جوانب تفاوت دارند.

"مقایسه سیستم آموزشی (چین و ایران

سیستم آموزشی کشورهای مختلف جهان با توجه به شرایط اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هر کشور به شکل متفاوتی ارائه می‌شود. یکی از کشورهایی که به عنوان یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان شناخته می‌شود، چین است. سیستم آموزشی چین که با توجه به تحقیقات و بررسی‌های متعدد، به عنوان یکی از بهترین سیستم‌های آموزشی جهان شناخته شده است، تضمین کننده توسعه فکری و علمی دانش‌آموزان است. با این حال، در مقابل ایران نیز یک سیستم آموزشی مستقل و اتکای به فرهنگ، اصالت و تاریخ دارد که توجه بسیاری را به خود جلب کرده است.

همانطور که می‌دانیم، آموزش و پرورش به عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان توسعه اجتماعی و اقتصادی، در خیلی از کشورها بسیاری از اهمیت را به خود اختصاص می‌دهد. در سیستم آموزشی چین، محوریت‌ فرهنگ و منابع ضرورتی این کشور در نظر گرفته شده است. برای مثال، سیستم آموزشی چین نسبت به بخش کودکان و نوجوانان بسیار توجه دارد و کمتر از یک درصد نیروی کار آن کشور تحصیلات دیپلم دارند.

در مقابل، سیستم آموزشی ایران نیز از بهترین سیستم‌های آموزشی در منطقه به شمار می‌رود. در سیستم آموزشی ایران، تحقیقات و مطالعات علمی و نشریات بسیار تأثیرگذارند و در طول سال‌ها به نام واحدهای آموزشی تشکیل شده‌اند.

از نظر روش آموزشی، سیستم آموزشی چین بر اساس رویکرد جمعیت-محور و آموزش مبتنی بر دنیای واقعی کارآفرینی سازماندهی شده است. بنابراین، دانش‌آموزان از هر کلاس و هر سطحی ملکه و جزو پارچه‌های یکپارچه کشور فراگیر محسوب می‌شوند.

در مقابل، سیستم آموزشی ایران بر اساس رویکرد دولت-محور و آموزش مبتنی بر منابع غیرقابل تغییر، سازماندهی شده است که به اقتضای شناخت ادبیات، هنر، فرهنگ و قوانین تمام شدیت خود را به کار می‌گیرد. بنابراین، در سیستم آموزشی ایران معیارهای مبتنی بر تحقیقات، کارآفرینی و توانایی‌های تخصصی کمتر توجه شده است.

به طور کلی، سیستم آموزشی چین و ایران هر یک دارای خصوصیات و ویژگی‌های خود هستند که با توجه به شرایط جامعه و پیشرفت تحقیقات علمی در حال تغییر است. ارائه یک سیستم آموزشی جامع و همگرا از نظر تحقیقات علمی، فرهنگ، تاریخ، تجارت و فناوری، برای هر کشوری می‌تواند به عنوان بهترین گزینه برای توسعه و رشد باشد.

"1. مبانی آموزشی در دانشگاه های (چینی و ایرانی

با توجه به تفاوت های فرهنگی و تاریخی کشورهای چین و ایران، مبانی آموزشی دانشگاه های این دو کشور نیز متفاوت است. در دانشگاه های چینی، تاکید بر مفهومی مرتبط با "ساختار سازمانی" دارند. در دانشگاه های چینی، دانشجویان به تدریس نظری و نظریه تمرکز دارند. همچنین، دانشجویان به واسطه برگزاری آزمون ها در دانشگاه های چینی از انحراف اجتناب می کنند.

از یکدیگر تفاوت دیگری که در دانشگاه های چینی مشاهده می شود، سیستم برجستگی نمرات است. در دانشگاه های چینی، دانشجویان باید مشابه دانشجویان دیگر نمرات بالایی بگیرند تا در دانشگاه با موفقیت مطابقت یابند. این سیستم نمره بندی در دانشگاه های چینی به دلیل مسابقه و هوشیاری و مهارت دانش آموزان است.

در دانشگاه های ایران نیز، بر مفهومی مرتبط با "عدم تبعیت" تاکید دارند. در دانشگاه های ایران، دانشجویان به حفظ خلاقیت و فکر مستقل تشویق می شوند. همچنین، دانشگاه های ایران به تدریس تئوری و عملی می پردازند. آزمون ها و انحراف در دانشگاه های ایران به مرور زمان کمتر شده و روش های متنوعی (مانند پروژه های کارشناسی و تز) برای ارزیابی دانشجویان استفاده می شود.

با این حال، هر دو دانشگاه دارای تفاوت های منحصر به فرد هستند. در کشور چین، دانشگاه ها به دلیل صرف هزینه بالا از بخش خصوصی یا دولتی آن، بالاترین سطح از آموزش را ارائه می دهند، در حالی که در ایران آموزش ممکن است کمترین سطح در میان کشورهای دیگر باشد، اما تغییراتی در آن رخ داده است که بدون شک تلاش برای بهبود این سیستم آموزشی را می توان ادامه داد.

"نظام آموزشی چینی و ایرانی (آموزشی, دانشگاه, مقایسه

نظام آموزشی چینی و ایرانی یکی از موضوعاتی است که بررسی و مقایسه آن‌ها، می‌تواند به ما کمک کند تا در جهت ارتقاء سیستم آموزش و پرورش خود، از نقاط قوت و ضعف دو کشور استفاده کنیم.

یکی از ویژگی‌های نظام آموزشی چینی، قدرتمندی دولت در برنامه‌ریزی، تصمیم‌گیری و پویایی و نوآوری شگرف آن است. در چین، از دانشجویان و نوجوانان در همه مراحل آموزشی، خواسته می‌شود که به الگویی خاص از دانش‌آموز، فردی کمال‌گرا، مستعد و خلاق تبدیل شوند.

در حالی که در نظام آموزشی ایران، بر سر فردی‌سازی و تربیت شخصیت اخلاقی و دینی تمرکز بیشتری وجود دارد. به علاوه، دانشگاه‌های ایرانی درصد تحصیل‌کردگی بالایی دارند اما از لحاظ مرتبه جهانی قابل قیاس با نظام آموزشی چینی نیستند.

در پنجه صنعتی، نظام آموزشی چین برتری قابل قبولی دارد. به عنوان نمونه، فرایند آموزش مشتری بین المللی، در دانشگاه باهانگ، مهم ترین دانشگاه چینی، بحث بسیاری را به بار آورده است.

به علاوه، نظام آموزشی چین به پرورش نیروی کار با سطح بالایی از دانش در بخش‌های علمی و فناوری، توجه ویژه‌ای دارد و با رشد صنعت فناوری، صنایع دیگر نیز تحت تاثیر واقع‌می‌شود. در مقابل، در نظام آموزشی ایران، ارزش‌های فردی و مذهبی بیشتر مورد تاکید قرار می‌گیرد و به تعلیم کار و اشتغال اهمیت ویژه‌ای داده می‌شود.

به طور کلی، نظام آموزشی چینی از لحاظ اضطرارات، زمان و همچنین برخورداری از منافع اجتماعی، برتری قابل توجهی دارد اما بخش‌های دیگر از نظام آموزشی ایران، نیز از لحاظ دانش‌آموزی و مهارت سازی، می‌توانند ارزش آموزش و پرورش را افزایش دهند.